Soms kom je onverwacht op een plek met een bijzondere geschiedenis. Ik was recent met Marian in de Bretonse hoofdstad Rennes en daar moet het al raar lopen als je niet in een crêperie belandt...

In Rennes kun je gewoon op een terras neerploffen

De hoofdstad van Bretagne is een bijzondere stad. In het oude centrum van Rennes kun je je aan ongeveer 300 oude panden vergapen met prachtige vakwerkgevels. Slenteren door eeuwenoude straatjes en over gezellige pleinen en pleintjes. De laatste keer was ik op een vrijdagmiddag in Rennes en wat voelde ik mij oud. Het leek wel alsof de stad alleen maar jeugdige inwoners had. Het was mooi weer en alle terrassen zaten bomvol. Er was niets bijzonders, geen feest of evenement maar het was de laatste dag van de week en happy hour bij de meeste café's.

Omdat Rennes een studentenstad is bleek dus dat het eind van de week volop gevierd werd. Wat ik in Rennes verder opvallend vond is dat je gewoon op een terras bij een café kunt neerploffen maar verwacht niet dat er iemand komt om je bestelling op te nemen. Althans als je op de gevel bij de ingang een bord ziet met Serice au comptoir zul je zelf in actie moeten komen en naar de bar moeten om een drankje te bestellen en mee te nemen naar je zojuist verworven zitplek. 

Een verwoestende brand in Rennes

Ooit werd het centrum van Rennes getroffen door een brand die een groot deel van de houten huizen in het centrum verwoestte. Dat gebeurde ruim 300 jaar geleden toen tussen 22 en 27 december 1720 brand uitbrak in wat nu de Rue rue de l’Horloge is. Het verhaal gaat dat bij de dronken timmerman Henri Boutrouel een brandende kaars de oorzaak zou zijn van het inferno. Er doen een paar versies van het verhaal de ronde zoals bijvoorbeeld dat hij ruzie had met zijn vrouw en een kaars omstootte. Maar ook dat hij te dronken was en daardoor een brandende kaars omviel in een stapel houtwol. Dat is de versie die op de website van de stad valt te lezen. Maar hoe het ook precies gebeurd is maakt verder niet meer uit want 40% van de binnenstad en meer dan 800 huizen werden verwoest. Desondanks valt er in Rennes nog steeds veel te genieten. Slenter door de oude geplaveide straten of ga op een van de vele pleinen en pleintjes op een terras zitten om even later verder te gaan op je ontdekkingstocht. Kijk regelmatig omhoog en ontdek fraai houtsnijwerk in de resterende houten panden (altijd nog ruim 300). Het duurde overigens ruim 30 jaar voor de oude binnenstad weer herbouwd was. Maar niet meer met houten huizen. Als je goed oplet tijdens een stadswandeling kun je misschien ontdekken waar de houten huizen stonden want die zijn vervangen door stenen huizen (houten huizen waren verboden na de brand).

Wat heeft mozaïek met een crèperie in Rennes te maken?

Wie Bretagne zegt, zegt ook crêpes en in Rennes kun je deze op heel veel plaatsen eten. De flinterdunne pannenkoeken kun je in allerlei soorten en smaken krijgen. Verspreid in de stad kun je er voor terecht bij tal van crêperies. De bekendste is misschien wel Crêperie Saint-Anne op de gezellige Place Saint-Anne in de schaduw van de Basilique Notre-Dame de Bonne Nouvelle de Rennes. Maar in de oude smalle straatjes vind je nog veel meer "pannenkoekenhuisje". Zoals de crèperie Saint-Georges in de gelijknamige straat. 

Ik was echter op zoek naar een leuke crêperie en vond die buiten het centrum toen ik iets las over een Italiaan die in Rennes furore heeft gemaakt. Meer dan 80 jaar geleden had hij met zijn familie een renderend bedrijf dat overal in de stad mozaïeken maakte. In de hoogtijdagen werkten er ruim 100 mensen voor hem. Isodore Odorico werd in 1893 in het dorpje Friuli in Noord-Italië geboren en was de zoon van een mozaïekkunstenaar die het vak in Italië onder de knie had gekregen. Eind van de 19e eeuw verhuisde de familie naar Frankrijk, waar ze zich in Rennes vestigden en hun atelier begonnen in de rue Joseph Sauveur. Al snel stroomden de eerste opdrachten binnen.

Een crêperie met een badkamer op de eerste etage

De mozaïeken van Isodere Odorico zijn te vinden in tal van openbare en particuliere gebouwen in Rennes en ver daarbuiten. Let maar eens goed op als je ergens een winkel of café binnenstapt. Ligt er mozaïek op de vloer of is een wand er mee belegd? Dan is het zonder twijfel van de Odorico's. Wat hun werk zo uniek maakte waren de bijzondere vormen en vooral de kleuren waarmee gewerkt werd.

Op de plaats waar de familie begon en hun werkplaatsen hadden lieten ze een huis bouwen waarin ze mozaïekwerk aanbrachten en het ook als een soort showroom konden gebruiken. Dat pand kun je nog steeds bewonderen in de rue Joseph Sauveur. De gevell is al indrukwekkend maar zodra je deur opent stap je tegenwoordig de Crêperie Bretone (Italiaans voor Bretagne) in waar je niet weet wat je ziet.

De vloeren, de muren, de trappen en op de etage... de badkamer zijn allemaal even indrukwekkend. Je kunt het met eigen ogen bekijken want het Maison Odorico is sinds een paar jaar een bijzondere crêperie met een buitenterras achter het pand en zelfs een rooftop. Marian bestelde een klassieke crepe au beurre et sucre die ze nog eens bestelde omdat deze super lekker was. Ik at een bijzonder lekkere galette met Jambon de Serrano want het moet natuurlijk wel een beetje Italiaans blijven. Samen met 3 drankjes rekende ik net geen € 30 euro af en mijn galette kostte alleen al € 15. Lijkt veel voor een galette maar het was een complete maaltijd. Kortom ondanks de unieke plek zijn de prijzen zoals deze in een crêperie horen te zijn. De bijzondere omgeving en vriendelijke en attente personeel maken het tot een bijzondere plek en krijg je er gratis bij. Wij zaten op de begane grond en toen ik vroeg of ik het hele pand mocht bekijken was dat geen enkel probleem. Toen wij de trap opliepen naar de eerste verdieping kwamen wij in een... heuse badkamer. Zo mooi! 

Heb jij wel eens een crêpe gegeten in een meer dan 80 jaar oud pand dat gewoon een museum is?