Is het nu Chateaubriand of Chateaubriant?
Bij het horen van chateaubriand moet ik altijd terugdenken aan een gedenkwaardige avond in een restaurant in Les Gets. Een fraai bergdorp in de Haute-Savoie waar ik vele jaren ben geweest in zomer en winter en er de nodige avonturen heb beleefd. Zoals bijvoorbeeld langlaufen over de daken en tussen de schoorstenen van een ondergesneeuwd boerengehucht dat alleen in de zomer gebruikt werd door de boeren uit het dal.
Maar als je mijn blogs en boeken leest weet je inmiddels ook dat ik een enorme lekkerbek ben. Ik zat eens Les Gets eens in een restaurant waar wij samen met de kinderen een chateaubriand bestelden voor 5 personen. De kok kwam het gigantische stuk vlees op een plank langs voordat het in het vuur van een houtskooloven verdween. Wat hebben we die avond gesmuld en veel plezier gehad.
Ik moest er aan terugdenken toen ik jaren later met Marian via de Loire richting het noorden van Bretagne reed en zo kwamen wij rond het middaguur terecht in het centrum van het plaatsje Chateaubriant. Met een “t” dus. Een plaats die ongeveer halverwege Angers en Rennes ligt.
Église-de-St-Jean-de Béré
Zoals zo vaak ligt er ook midden in deze plaats een enorme kerk aan een groot plein. De stad heeft een rijke geschiedenis achter zich en dat is ook te zien aan de overblijfselen van het kasteel dat, hoe komen ze er op, aan de Rue du Château ligt. Toen we langs de Église-de-St-Jean-de Béré liep hoorden wij muziek. Voor een winkel zitten een stel mannen in klederdracht . Één van hen speelde op een harmonica. Het klonk heel mooi. Iets verder stond een groepje vrouwen ook in klederdracht. Wat zou er aan de hand zijn?
Uit de kerk klonk inmiddels ook muziek. Het leek op een soort fluit en de melodie was heel monotoom. Er klonk ook een rhytmisch geklap uit de kerk. Er verzamelden zich steeds meer mensen op het plein voor de ingang. Wij gingen er ook staan en wachtten de gebeurtenissen af. Even later gingen de zware deuren open en voor onze ogen ontvouwde zich een schitterend schouwspel dat wij nooit meer zullen vergeten.
Bretonse instrumenten
Een paar mannen en vrouwen kwamen achter elkaar, al fluit spelend, de kerk uit. Ze bespeelden de biniou, een typisch Bretons blaasinstrument. De constant herhaalde melodie zorgde voor een monotoom geluid. Achter de muziekanten kwam een onafgebroken stroom mensen in klederdracht de kerk uit. Het was een schitterend gezicht.
Groot en klein, jong en oud, iedereen was in klederdracht. We waanden ons heel even in de middeleeuwen. Er klonk nu ook muziek van het groepje dat wij al eerder gezien hebben. Zij bespeelden ook een harmonica, het bleek de bombarde te zijn, eveneens een specifiek Bretons muziekinstrument.
De volksmuziek klonk over het plein en er werd gedanst in een grote cirkel. Het was een prachtig gezicht. Wat een geluk dat wij hier voor een middagpauze waren gestopt. Ik vroeg aan iemand wat er precies aan de hand was. Het bleek een feest te zijn dat elk jaar, in juni, in een andere plaats van de streek wordt gehouden rond Chateaubriant.
In elk geval weet ik nu dat er meer is dan chateaubriand🙂
En de moraal van het verhaal? Wijk eens af van je geplande reisroute en je komt veel verrassingen tegen in Frankrijk. Mijn boeken staan wat dat betreft boordevol tips.
Tips:
Meer tips over Bretagne
Download het ebook over Bretagne
De officiële website van Chateaubriant
