In 1967 overleed Tommy Simpson, de nu legendarische Britse wielrenner.
Op 13 juli 1967 zat ik met vriendjes voor de televisie naar het zwart-wit beeld te kijken van het journaal over de etappe van de Tour-de-France op de Mont-Ventoux.
De dagen ervoor hadden wij al vele malen languit op de grond liggend het Tour de France spel gespeeld en gingen helemaal op in de spanning van spel en de echte Tour. Tot het moment dat Tommy Simpson in beeld kwam. Het was een bloedhete dag en ondraaglijk warm op de Franse berg geweest. Je zag aan de renners op de zwart wit beelden dat ze behoorlijk leden onder de nagenoeg onmenselijke omstandigheden.
1300 meter voor de top van de Mont-Ventoux
De renner zwalkte de laatste kilometers voor de top van de Mont-Ventoux over het gloeiende asfalt en kon nauwelijks overeind blijven. Ongeveer 1300 meter voor de top valt hij om.
Wielrenners zijn bikkels dus wordt hij door zijn ploegleider weer overeind geholpen maar even later valt hij weer. Tommy beweegt niet meer en krijgt van een dokter mond op mond beademing. Even later raakt hij bewusteloos en wordt met een helikopter naar het ziekenhuis van Avignon gevlogen.
De Tour gaat door... de Tour wacht op niemand... zelfs niet op Tom Simpson die onderweg naar het ziekenhuis overlijdt.
De zwart-wit beelden van de laatste momenten van deze legendarische Engelse wielrenner Tom Simpson staan tot de dag van vandaag in mijn geheugen gegrifd en telkens als ik in de Vaucluse ben en over de Mont-Ventoux ga dan moet ik bij het momument voor Tommy Simpson even stil staan.
Mont-Ventoux, de kale berg en een eenzame fietser.
De eerste keer dat ik er stond was het in de vroege ochtend en nog stil op de kale berg.
De wind waaide om mijn oren en in de verte hoorde ik het schakelen van een fiets. Bergop kwam een Italiaanse fietser de Mont-Ventoux op. Hij reed soepel op ongeveer 1300 meter voor de top. Zijn cadans was regelmatig maar hij minderde snelheid.
Ik stond een kleine honderd meter voor het momument ter nagedachtenis aan Tom Simpson. De Italiaanse sportieveling knipoogde naar mij en ik stak mijn rechterduim omhoog als groet. Wij waren op dat moment de enige twee op dit stuk van de Mont-Ventoux.
Hier in die vroege ochtend van de Vaucluse reed de man langzamer, stopte bij het monument van Tommy en klauterde over de keitjes van de helling omhoog naar het monument. Hij bleef er minuten lang stil staan. Ik bekeek het op afstand en moest op dat moment op de kale berg weer denken aan de beelden die ik als 13 jarig jongetje zag.
Er biggelde een traan over mijn wang toen de renner uit zijn rugzak een bosje bloemen haalde en dit bij het monument voor Tommy legde.
Dit bijzondere moment kon ik op afstand met mijn camera vastleggen. Ik heb de foto in juni 2005 gemaakt en nooit gebruikt tot ik dit blog schreef op de dag dat het 45 jaar geleden was dat een groots wielrenner in het heetst van de strijd niet alleen de etappe verloor maar ook zijn leven.
13-7-2012, Tommy Simpson is en blijft mijn held...
Bonsoir Ruud,
Je hebt het verhaal Tommie Simpson, zeer goed beschreven.
Een stukje Tour geschiedenis,
un saludo
Willem Drenth
Extremadura.Spanje
Merci beaucoup!
Inderdaad een bijzonder stukje Tour-geschiedenis. Maar indachtig dit verhaal (ongeacht de vraag of er al dan niet doping in het spel was), past hier lijkt mij ook een waarschuwing. Ik zie op de Mont Ventoux niet alleen prof-renners rijden, maar vooral ook 50’ers met een bierbuik. Hebben vermoedelijk het advies van hun huisarts om meer te bewegen. Ik houd mijn hart vast. Ga naar de Posbank op de Veluwe, of Groesbeek bij Nijmegen, de Ardennen desnoods. Maar de beklimming van de Mont Ventoux bij 35 graden in de volle zon voor iemand die niet de conditie van een topsporter heeft, het lijkt me vragen om ongelukken.
Voor wie eerst ervaringen van Ventoux-beklimmers wil lezen: De Kale Berg
Peter
Je hebt helemaal gelijk wat betreft die 50′ers met bierbuik. Ik zou daar zelfs nog aan toe willen voegen dat iedereen zonder een topconditie dit soort evementen voor zijn eigen bestwil niet moet doen. Zelfs als je getraind bent is het al een hele klus. Maar ik heb het stukje niet geschreven omdat ik iedereen wil aanmoedigen de Mont-Ventoux op te fietsen wel om mijn eigen moment op de berg weer te geven (die ik overigens als 50′er gewoon met de auto heb bedwongen -:) )