Castéra-Lectourois, de Gers

Bijzondere ervaring op een wereldplek in de Gers

In deze podcast neem ik je meer dan 20 jaar mee terug in de tijd naar het dorpje Castéra-Lectourois in de Gers. Het was mijn eerste kennismaking met de Gers en sindsdien is het één van mijn favoriete streken in Frankrijk.

Maar eerst even de aanleiding voor dit blog en deze podcast. Ik trof recent iemand uit Frankrijk en nieuwsgierig als ik ben greep ik mijn kans en vroeg haar in welke streek van Frankrijk zij het liefst kwam. Haar antwoord was kort en krachtig… de Gers!

Dat kwam mooi uit want ik kom er dus zelf ook heel graag en ben er dan ook vaak geweest. Zij vertelde mij met twinkelende ogen dat zij vaak bij Lectoure kwam. En laat dat nu juist mijn favoriete plek in de Gers zijn! Lees dit boek maar eens waarin ik een aantal dagen bij Lectoure beschrijf inclusief een paar fietstochten, een lekker restaurant en nog meer tips.

Ik vroeg haar vervolgens of zij het dorpje Castéra-Lectourois kende. Tot mijn verbazing gaf ze een positief antwoord en met een twinkeling in haar ogen gaf zij aan er zelfs heel graag te komen. En dat kan ik goed begrijpen en ga je uitleggen waarom!

De mooie omgeving bij Castéra-Lectourois

Ik moest direct terugdenken aan mijn eerste kennismaking met Castéra-Lectourois en toen ik ‘s-avonds thuiskwam dook ik gelijk in mijn archief en vond de notities van een gedenkwaardige dag. Castéra-Lectourois is zo’n typisch dorp uit deze streek dat op een heuvel ligt. Er wonen nog geen 350 mensen en het ligt op een kilometer of 8 van Lectoure en circa 40 kilometer van Auch of Agen.

In 1834 was er een bestuurder die het dorp Petit Lectoure noemde omdat de bouw van het dorp overeenkwam met het veel grotere Lectoure. De rechte hoofdstraat eindigt bij een kerkje dat al in 1246 genoemd word. Het is de laatste jaren gerestaureerd en een historisch monument. Je hebt er een mooi uitzicht op de omgeving waar je trouwens fraaie wandelingen kunt maken variëren van 8 tot 18 kilometer.

Maar nu terug naar mijn aantekeningen uit 1997.

Samen met Marian was ik na een dag rijden aangekomen bij Lectoure op de fraaie camping Les Trois Vallées waar ik een luxe bungalowtent had gehuurd. Wij zouden er een week verblijven en het was mijn eerste kennismaking met de Gers waarna ik verliefd op deze mooie streek ben geworden 🙂

Uit mijn notities van 10 juni 1997

De meisjes van de camping Lacs des Trois Vallées wisten wel een leuk restaurantje en gaven mij een visitekaartje van La Calèche in Castéra-Lectourois, een klein gehucht tussen Lectour en Condom. Volgens hen was het eten er goed en de locatie heel apart. Omdat het al tegen 20:00 liep besloot ik echter om toch eerst maar even in Lectoure te kijken maar daar vond ik niets, althans alles was deze zaterdagavond al vol.

Er zat dus niets anders op dan toch maar naar Castéra-Lectourois te rijden. Een zoektocht die uiteindelijk zou leiden tot een onvergetelijke avond. Ik kon het eerst niet vinden en vroeg ergens de weg en kwam uit op de D7 en D36. Vervolgens een stukje D236 richting Astafort en dan links een weggetje in naar Castéra-Lectourois.

Het gehucht is een piepklein oud vestingstadje op een heuvel dat door de bewoners fraai is gerestaureerd. De school is woonhuis geworden inclusief speelplaats met kinderfietsjes en ander speelgoed. Uit het postkantoor kwam het geluid van een TV en die had dus blijkbaar ook een andere bestemming gekregen.

Restaurant La Calèche en een bijzondere gastvrouw

Het dorpje is niet toegankelijk voor auto’s dus parkeerde ik direct achter de enige auto voor de oude school en ging te voet verder. In de verte zag ik al het uithangbord van La Calèche. Het restaurant leek gesloten te zijn maar de deur was niet op slot. Ik duwde deze voorzichtig open en stapte in een donkere zaak.

Achterin bij een bar zag ik in het schijnsel van een lamp een vrouw en een man met elkaar in gesprek. Zij had een schort voor en was dus blijkbaar personeel. Toen wij binnenkwamen hobbelde zij snel naar een lichtknop en deed voor ons het licht aan en wees ons op de 3 tafels met stoelen.  Ik koos een tafel uit die zicht had op de bar èn de deur die vermoedelijk naar de keuken leidde. Naderhand bleek dat een heel strategische keuze 🙂

Als apéritif kozen wij een Kir Colombard.  Colombard is een licht mousserende wijn uit de streek van de Gers en als Kir met een frambozen of aarbeiden likeur erg lekker. De menukaart bestond uit een paar menu’s waar eend (canard) telkens het hoofdgerecht was. Wij hadden dus de keus uit eend, eend of eend. De keuze viel op een Magret de Canard voor 85 Franc (ja ja het was nog de tijd van de Franse Francs).

Nu kwam Madame in actie… Ik sprak in die tijd weliswaar Frans maar Madame begon in gebrekkig Engels te brabbelen. Wij waren tenslotte toerist… Terwijl ik stug in het Frans bleef volhouden bleef zij in volstrekt onverstaanbaar Engels praten. Even dacht ik dat zij ze niet helemaal op een rij had.

Onze keus voor het menu van 85 franc vond zij niet goed en gooide alle charmes in de strijd om ons het menu van 120 franc te laten kiezen. In een ultieme poging pakte zij mijn arm vast en overtuigde mij dat de demi canard subliem was.  Zij won de strijd en wij gingen voor de halve eend.

Monsieur, le demi canard est sublime!

Toen zij terug waggelde naar de bar zag ik dat zij een ferme slok wijn nam en en het gesprek met de man aan de bar hervatte.

Ik kon haar vanuit mijn positie goed zien en langzamerhand werd mij iets duidelijk. Na nog een flinke slok wijn kwam ze naar ons toe met het bestek maar legt het links van het bord èn ondersteboven. Het  stokbrood viel net niet op de grond en bleek keihard te zijn . Was dat misschien van gisteren? Wij waren behalve de man aan de bar de enige gasten dus ik kon in het Nederlands op mijn gemak aan Marian, die met haar rug naar de bar zat, vertellen wat ik zag.

De wijn voor ons vergat de vrouw helemaal en een karaf water ook. Zij had blijkbaar alleen maar oog voor de man aan de bar en de fles wijn die tussen hen in stond. Terug aan de bar schonk ze hun g;azen weer vol en zij nam een flinke teug van haar weer volle glas. Langzaam aan werd het mij steeds duidelijker: mevrouw was gewoon flink beschonken 🙂

Eindelijk de canard is gearriveerd!

Even later kwam ging de deur van de keuken open en arriveerde de kok. Hij zette de dampende demi canards (samen één) voor ons op tafel. Ik vroeg hem vriendelijk naar een karafje wijn, water en vers stokbrood. Hij voelde in het mandje oud brood, ging rechtstreeks naar de bar en zorgde er voor dat wij wij, water en vers brood kregen.

Le Patron bood meteen zijn excuses aan en wenste ons een bonne appetit. Hij had dat nog niet gezegd of hij stevende direct weer naar de bar, haalde de fles wijn weg bij de vrouw, kieperde haar glas wijn leeg in de spoelbak en stuurde de man die bij haar zat de zaak uit. Zijn vrouw (bleek later) zette hij aan een tafeltje met een boek en gaf haar duidelijk te verstaan zich niet meer met ons te bemoeien. Ik begon mij steeds meer te vermaken en deed voluit verslag aan Marian in de veronderstelling dat ons Nederlands toch neit verstaan werd.

De eend was overigens inderdaad subliem!

Een toplocatie in Castéra-Lectourois maar geen restaurant meer.

Wij raakten daarna met Le Patron in gesprek.

Hij was een uiterst vriendelijke man die prima kon koken. Met trots begon hij te vertellen over “zijn” dorp Castéra-Lectourois en de verbouwing van zijn pand tot restaurant met bovenwoning. Hij nam ons mee naar zijn terras aan de achterzijde waar zijn zoon op een stoel zat te genieten van een onvergetelijk uitzicht over de Gers met in de verte de contouren van de Pyreneeën.

We kletsten nog wat over de omgeving en zo kreeg ik nog wat tips om te bezoeken. Ik moest zeker in de buurt van Eauze armagnac gaan proeven en ook Larresingle moest ik bezoeken. Hij vertelde mij dat Castéra-Lectourois ook wel Petit Lectoure werd genoemd en dat het ommuurde Larrsesingle vaak Petit Carcassonne als extra naam meekreeg. Het waren prima tips waar ik hem nog steeds dankbaar voor ben.

Maar wat mij vooral is bijgebleven is het onvergetelijke uitzicht vanaf zijn terras op de Pyreneeën. Omdat het heel helder was kon je in de verte de besneeuwde toppen zelfs met het blote oog zien. Het avondlicht zette deze in een oranje gloed. Een fantastische ervaring bij een supervriendelijke en trotse Fransman die ondanks het drankprobleem van zijn vrouw ons een prachtige avond bezorgde

Deze avond vergeet ik daarom mijn leven niet meer want naast mijn passie voor Parijs ben ik ook op deze streek verliefd geworden.

Ik ben er nog vaak in de Gers teruggewenst en ook in Castéra-Lectourois. Maar sinds enkele jaren bestaat het restaurant niet meer en is woonhuis geworden.. met misschien wel het mooiste terras van de Gers:-)